Yokohama

Waarde lezers. Ietwat beschaamd moet ik toegeven dat ik de beloofde regelmaat van het bloggen nog niet heb kunnen waarmaken, maar bij deze wil ik jullie weer op de hoogte brengen van mijn gang van de afgelopen dagen. De oplettende lezer zal zich wel afvragen wanneer de lessen voor deze jongeman nu eens aanbreken. Welnu, afgelopen vrijdag volgde ik voor het eerst de grammaticaklas. Het betrof een introductie, dus werd de aanwezigen verzocht om een klein toetsje te maken ,teneinde het niveau vast te stellen. Omdat ik de instructies niet helemaal begrepen had, maakte ik meer fouten dan nodig, maar het was wel zeker dat er weer behoorlijk wat Japans op te halen valt. Gelukkig kon deze harde waarheid nog eventjes uitgesteld worden, want afgelopen zaterdag was het tijd voor de laatste nomikai van de Waseda International Club, alvorens de colleges echt beginnen.

Zoals jullie in vorige blogs al konden lezen, heb ik de afgelopen tijd met zowel WIC als de Niji no Kai opgetrokken. Hoewel beide clubs zich ten doel stellen om Japanse studenten met internationale studenten in contact te brengen, trekt de WIC in mijn ervaring meer Japanners aan die echt geïnteresseerd zijn in de buitenlandse studenten. Waar de mensen van Niji no Kai even vrijblijvend met die 'koddige' buitenlanders wilden praten, voelde ik me bij WIC aanmerkelijk minder een curiositeit. Waar ik bij de Niji no Kai niet verder kwam dan het windmolen- en tulpenverhaal wanneer er naar typisch Nederlandse zaken werd gevraagd, wist ik de WIC-leden er al snel van te overtuigen dat het Nederlands wel degelijk een taal is. Zelfs het poldermodel dat erg verschilt van de Japanse standenmaatschappij, werd na enige moeite min of meer 'gevat', alhoewel ik betwijfel of de essentie van de Nederlandse overlegcultuur echt doordrong tot de aanwezigen.

Dat de WIC-leden er naast een brede interesse ook stevige drinkgewoonten op na houden, mocht ik ervaren tijdens voornoemde nomikai. Net als bij vorige drinkgelagen, lieten de aanwezige Japanners hun gereserveerdheid varen naarmate het alcoholpromillage toenam en de tongen geraakten allengs losser. Zo vertrouwde ene Sho me toe dat hij Nederland altijd het land van zijn dromen had gevonden en dat hij er al jaren naartoe wilde afreizen. Na een stuk of tien glazen bier verkondigde hij zelfs op luide toon dat ik in hoogsteigen persoon het beeld dat hij van Nederland had nog rooskleuriger had gemaakt. Het bleef onduidelijk waarom dit zo was, aangezien ik slechts een nogal onsamenhangend verhaal over elektrische windmolens had opgehangen.

Het was dan ook opmerkelijk dat dezelfde Sho me de volgende dag vroeg om wat over windmolens te vertellen, terwijl we het daar nu juist de vorige avond te uit en te na over hadden gehad. We waren namelijk de volgende ochtend klokke 10:30 alweer op stap naar havenstad Yokohama, en de aanwezige WIC-leden slaagden er op verbazingwekkende wijze in om de uiterlijke gevolgen van het drankfestijn van de dag ervoor verborgen te houden. Hoewel ik Sho er aan probeerde te herinneren dat ik een halve spreekbeurt over windmolens had gehouden, bleef hij volharden, waarna ik mijn verhaal dan toch nog maar een keer vertelde.

De trip naar Yokohama van afgelopen zondag hield onder andere een bezoek aan het plaatselijke China Town in. Yokohama Chūkagai is het grootste China Town van Japan, en een populaire bestemming voor Japanners die niet willen afreizen naar China, maar toch een vleugje van de Chinese cultuur willen opsnuiven. Japanners zijn dol op het ontdekken van nieuwe zaken buiten hun eigen eiland, maar dit dient wel onder Japanse voorwaarden te gebeuren. Een dergelijke 'in vitro' benadering zorgt ervoor dat de Japanse bezoeker niet afhankelijk is van de 'onvoorspelbaarheid' van de Chinezen maar wel het echte China kan beleven. Gelukkig wordt het China Town wel bevolkt door echte Chinezen, die zich wel noodgedwongen aan de Japanse manier van reclame maken voor hun restaurants en andere gelegenheden houden. De 'irrasshaimase's' (komt u binnen) waren niet van de lucht en de Chinese bediening van het restaurant waar wij de lunch gebruikten deed zijn best om zo beleefd(=Japans) mogelijk te bedienen.

Na van dim-sum en andere Chinese lekkernijen te hebben genoten, togen we naar de haven van Yokohama om op de passagiersterminal de aangemeerde cruiseschepen te bekijken. Hier was het tijd voor uitgebreide fotosessies, maar niet van de cruiseschepen of het mooie uitzicht op de haven. Nee, ook hier werd naar goed Japans gebruik de gewoonte nagevolgd om van iedereen een foto te nemen, met iedere camera die meegebracht was. Een van de aanwezige uitwisselingsstudenten merkte op dat het veel handiger is om een foto te nemen en deze later te delen op een medium als facebook. Echter, ik vermoed dat je door met je eigen toestel een foto te nemen, en deze later op facebook te zetten, aangeeft dat je lid bent van de groep die op de foto staat. Door de groep vast te leggen erken je als het ware het bestaan van de groep en gaat het niet zozeer om het vastleggen van een uniek moment in Yokohama. Zelf heb ik vaak de neiging heb om een zo origineel mogelijk standpunt in te nemen met mijn fotocamera, en zodoende de waarde van de foto aan mijn individuele blik te ontlenen. Echter, als je het op Japanse wijze bekijkt, ontlenen de genomen foto's niet hun waarde aan de fotograaf. De waarde schuilt hem veeleer in het conformeren aan een gemeenschappelijke visie op Yokohama, namelijk dat het een toeristische plaats is waar iedere Japanner een keer geweest dient te zijn. Het doet er vervolgens niet toe dat hetzelfde standpunt al duizendmaal genomen is. Het belangrijkste lijkt dat men elkaar op de foto's terug ziet en op die manier een sterk groepsgevoel bewerkstelligt.

Na dit verhelderende inzicht bezochten we nog de oude pakhuizen van Yokohama, die in de Meiji-tijd dienst hadden gedaan als opslagplaats voor goederen uit het westen. De Japanners zouden echter de Japanners niet geweest zijn als ze de pakhuizen niet hadden omgetoverd tot een winkelcentrum, compleet met ijsfabriek en biercafe. Na deze geslaagde trip naar Yokohama was het tijd om voor te bereiden voor serieuze zaken, want vandaag zouden de eerste colleges plaatsvinden. Ik kan alvast verklappen dat het universitaire leven aan Waseda nog wel even wennen is. Weldra zal ik er een uitgebreide blog aan wijden.