Feest op de Matsukazedai

Zoals ik in mijn vorige bericht schreef, was het afgelopen zaterdag tijd voor de Hanami. Hoewel deze activiteit formeel uit het appreciëren van de kersenbloesem bestaat, weten ingewijden dat het een goede gelegenheid is om eens flink te drinken. Waar men in Nederland de sombere dagen verdrijft met het carnaval, is in Japan Hanami een goede gelegenheid om met familie en vrienden het begin van de lente te vieren. In de veronderstelling dat we ons in Higashimatsuyama onder de kersenbloesems zouden verpozen, arriveerde ik bij de flat van de Ikeda's aan de Matsukazedai. Na een tijdje te hebben bijgepraat, begaven we ons naar de vierde verdieping, waar de familie Fujita woont. Daar aangekomen bleken ook andere bevriende gezinnen te zijn uitgenodigd. Echter, toen ik vroeg wanneer we de bloesems zouden gaan bekijken, bleek dat het nog te koud was, en de bloesems in Higashimatsuyama nog niet in bloei stonden. Dit mocht de pret echter niet drukken, want iedereen had lekkernijen meegebracht en het eten en drinken dat normaal onder de kersenbloesem plaatsvindt werd eigenlijk gewoon naar binnen verplaatst.

Onder de aanwezigen bevonden zich naast mijn "familie", de Fujita's, Haneishi's en vader Deguchi. Mayumi Haneishi kende ik nog als theemeester van de theeceremonie die Tom en ik vorig jaar bezochten en Deguchi-san is de vader van Wakana, een vriendin van Eri. Na binnenkomst nestelden vader Takuo Ikeda en ik ons achter in een hoekje van de wa-shitsu, de Japanse kamer, waar een lage tafel vol met de meegebrachte etenswaren was neergezet. In deze verschilde deze Japanse aangelegenheid niet erg van een Nederlandse verjaardag, behalve dat er geen duidelijke volgorde is volgens welke het eten wordt opgediend. Waar bij ons vaak eerst worstjes en kaas, daarna een bitterballengarnituur en tot slot het diner worden geserveerd, stond al het eten voor de middag en avond al klaar of stond het te pruttelen op het fornuis.
Ook in Japan kent het jachtige bestaan zijn weerslag en gaat men zelden met het complete gezin bij anderen op bezoek. Dat bleek uit het feit dat Takuo naar zijn ervaringen in het gebied waar de tsunami had plaatsgevonden werd gevraagd. Hij was twee dagen tevoren teruggekeerd uit Sendai, waar hij gestationeerd was om de plaatselijke metro aan te leggen. Gelukkig bevond hij zich op het moment van de tsunami in een hoger gelegen deel van Sendai, dat beschermd werd door de verhoging waarover een snelweg dwars door de stad loopt. Hij was echter wel in het getroffen gebied geweest en de foto's die we zagen gaven een nog indringender - want door de ogen van een vriend - blijk van de verwoesting die de media al enkele weken tonen.

Hoewel er in volle ernst naar het verhaal werd geluisterd en men bedrukt knikte bij het aanhoren van het gebeurde, ging men daarna naadloos over tot het feest. Het was immers ook Takuo's verjaardag, een goede kans om elkaar in de moeilijke tijden voor Japan een hart onder de riem te steken. Uit de hoeken van de kamer werden blikjes bier tevoorschijn getoverd en al snel dronken we op de gezondheid van Takuo en de wederopbouw van de Tohoku regio. Mijn reputatie als liefhebber van Katsu was mij vooruitgesneld, en Mayumi-san had speciaal kaas-katsu meegebracht. Het had veel weg van kip cordon bleu en was samen met de salade, kip en miso soep niet te versmaden. Naarmate de magen gevuld raakten met eten en alcohol werd het gesprek vrolijker van toon en achtte men het moment daar om de reportage van het huwelijk van Shingo, de oudste zoon van de Haneishi's te tonen. Ik weet niet veel af van de huwelijksindustrie in Nederland, maar dat die van Japan goed loopt, dat staat wel vast.

Nu zal het veel westerlingen wat vreemd voorkomen dat de Japanners een op christelijk voorbeeld geschoeide huwelijksceremonie ten uitvoering brengen. Om precies te zijn heeft men goed gekeken naar het Amerikaanse voorbeeld. In een naar mijn mening wanstaltige, witte villa die je wel eens in rapclips aantreft waren ouders, familie en vrienden allen aanwezig terwijl het bruidspaar door de vader van de bruid werd binnengeleid. Men hield er een progressieve kijk op de zaak op na, hetgeen bleek uit de kerkbanken die in de rappersvilla waren neergezet. Het huwelijk werd vervolgens gesloten door een soort van ambtenaar van de burgelijke stand waardoor de wonderlijke combinatie van kerk, rappersvilla en gemeentehuis ontstond. Toen het huwelijk eenmaal gesloten was, kleedde de bruid zich prompt om in een rode jurk en was het jeugdherinneringen ophalen geblazen. Op schermen werden sketches getoond die genânte momenten uit beider jeugd verbeeldden. Toen dit was afgelopen schreed het bruidspaar op de klanken van een zwaar elektronisch 'Daar komt de bruid' het kerk-villa-gemeentehuis uit en was de video afgelopen.

Na deze interessante ervaring liep het feest ook bijna ten einde, maar niet voordat er geproefd werd van blikjes sake met koolzuur. Het had nog het meest weg van seven-up met alcohol, naar later bleek had men een limoen-achtige vrucht toegevoegd. Na met vader Haneishi en Takuo nog een fles wijn die wel erg zoet (en sporen naliet op de binnenkant van de fles) te hebben genuttigd, was het welletjes geweest en keerden we huiswaarts. De wederwaardigheden van de ramp hadden weliswaar hun stempel gedrukt op het feestje, maar men liet zich niet uit het veld slaan en doorbrak de bedrukte sfeer door oprecht van het samenzijn te genieten.