zaterdag 2 april 2011

Omzwervingen door Tokyo

Beste lezers, de kamer begint ingericht te raken, de buurt bekend en de dagelijkse elektrisch versterkte stem van de mevrouw die oude spullen komt ophalen vertrouwd. Omdat het collegejaar wegens de tsunami pas later zal beginnen, is de dormitory welhaast uitgestorven. Ook al klinkt soms het geluid van de Japanse televisie achter een der kamerdeuren, de eerste medebewoner laat zich vooralsnog niet zien. Ieder ander zou hier wellicht de wenkbrauwen bij fronsen, maar het geeft mij de gelegenheid de omgeving te verkennen en een beetje bij te komen. Hierbij een verslag van mijn omzwervingen van de afgelopen dagen

Hoewel de rijstkokers en pannen in de gemeenschappelijke keuken van de dormitory gedeeld worden, is het de bedoeling dat men zelf in borden en bestek voorziet. Aldus begeef ik mij op woensdag naar de Tokyu Hands in Shinjuku, welke met afstand de grootste doe-het-zelf zaak is die ik ooit heb gezien. Nu denken Nederlanders bij doe-het-zelf zaak vaak aan de Gamma, maar in Japan is het begrip veelomvattender. Zo tref ik niet alleen een verdieping aan met gereedschap, maar ook met tassen, keukengerei, schoolspullen en fietsen. Eigenlijk heeft het nog het meest weg van een wonderlijke combinatie van v&d, halfords, de hobby winkel en voornoemde gamma. Ook wordt de gang naar deze winkel niet als een noodzakelijk kwaad gezien, schoolmeisjes, studenten, huisvrouwen en salaryman uit alle lagen van de Japanse bevolking bekijken op hun gemak wat Tokyu Hands nu weer voor handige snufjes verkoopt. In een oogwenk koop ik mijn servies, bestek en huisslippers die geraffineerd door twee verkopers in een veelheid van beschermend materiaal worden ingepakt. Buigend neem ik mijn omzwachtelde aankopen in ontvangst en besluit ik nogmaals bij de Katsuya te eten, om het gemis van een half jaar ruimschoots in te halen.

De donderdag slaag ik er ongelukkigerwijze pas om elf uur 's ochtends in om op te slaan. Ik begeef me naar de keuken om water op te zetten voor een goede bak oploskoffie, maar er is nog steeds niemand te bekennen. Wachtende op het koken van het water kijk ik televisie, waarop onder andere het bericht voorbijkomt dat er weer complicaties optreden bij de kernreactor in Fukushima. Hoewel ik me weinig zorgen maak over het werkelijke gevaar van een melt-down, besluit ik om voor de zekerheid de jodiumpillen die de Nederlandse ambassade aanbiedt op te halen.
De reis naar de Minato-ku (letterlijk: haven-district) waar veel ambassades en ook de Nederlandse zich bevinden, loopt voorspoedig. Alsof ik nooit anders gedaan heb stap ik op de juiste metrolijnen over en de zogenaamde Pasmo (openbaar vervoerpas) die ik hiervoor gebruik geeft geen problemen. Echter, aangekomen bij het Kamiya-cho metrostation, realiseer ik me dat ik het adres van de ambassade ben vergeten op te schrijven. Gelukkig vind ik na een half uur zoeken een informatiebord, waar blijkt dat de ambassade vlakbij het station is waar ik uitkwam maar dat hij al gesloten is. Om niet helemaal onverrichter zake huiswaarts te keren, besluit ik via Shibuya te reizen en daar wat te eten in de Matsuya. Na een goede Curry-Rice met een wat mindere, Van der Valk-achtige sla gegeten te hebben doe ik nog wat muzikale ideeën op in de Tower Records. Weer in de dorm aangekomen heb ik contact met Nederland en dan is het alweer tijd om onder de wol te kruipen.

Omdat een ezel zich niet tweemaal aan de zelfde steen stoot, schrijf ik op vrijdagochtend het adres van de ambassade gelijk bij het opstaan op. Op een bordje 'hier wordt schoongemaakt' na is er wederom geen teken van leven in de dorm. Als ik echter het pand wil verlaten, staat plots en wederom op geheimzinnige wijze Mevrouw Nakamura - de huismeesteres - voor mijn neus. Na mijn vraag waar ik het beste boodschappen kan doen, beveelt ze me aan om naar de Picasso te gaan. Vliegensvlug bewegen we ons door een netwerk van steegjes, waarna we inderdaad voornoemde winkel tegen het lijf lopen. Mevrouw Nakamura is na de uitroep 'itterrashai' (letterlijk: ga heen en kom terug) - floep - alweer verdwenen en ik besluit een kijkje te nemen in de Picasso. Ook hier is weer een staaltje van Japanse retail-cultuur aan te treffen. Waar de kelder op een konbini lijkt, is het middenstuk een drogisterij en is boven achterin plaats ingeruimd voor huishoudelijke spulletjes. De waar wordt tegen redelijke prijzen aangeboden, een hele geruststelling voor de Hollander in mij! Met een liter Dove en een blikje bier in de tas spoed ik me terug naar de dorm om snel richting ambassade te kunnen vertrekken.
De metro werkt, ondanks de uitval van treinstellen met tien voertuigen nog steeds als een zonnetje. Zoals ik al eens tevreden vaststelde in een blog van het vorige jaar weet iedere Japanner wél hoe de de plaatselijke ov-chipkaart werkt en is men ook bereid moeite te doen om te leren hoe het ding te gebruiken is. Bovendien staan voor elk detectiepoortje automaten om de pas te kunnen bijladen, dus is er geen ge-emmer nodig met passagiers die te nalatig waren hun pas op te laden. Weer in Minato weet ik de ambassade ditmaal wel te vinden en krijg ik een informatie pakket in een alleraardigste Nihon-Oranda tas van het Nederland-Japan jaar. Het loopt inmiddels tegen etenstijd, dus de befaamde Yakitori-don van Suki-ya staat op het menu. Deze goedkope, doch voedzame kom rijst met yakitori aten we vaak met smaak op in onze pauzes aan de Naganuma taalschool van afgelopen zomer.

Zaterdag is eigenlijk vooral een luie dag, waarop ik mijzelf als voornaamste doel heb gesteld om yoghurt te vinden. Door de toestanden in Fukushima zijn de melkleveranties waarschijnlijk opgeschort in de omgeving van, in ieder geval, Tokyo. Aangezien mijn spijsvertering in dit vezelarme land toch wel enigszins afhankelijk is van de inname van yoghurt met zemelen, heb ik de buurt afgespeurd naar zaken die nog wel yoghurt hebben. Tot op heden heb ik echter geen succes gehad, maar ik heb goede hoop dat een maaltijd bij de Yoshinoya, waarin maar liefs anderhalve uienring gaat(!), soelaas zal bieden. Tot zover mijn belevenissen van de afgelopen dagen. Morgen staat een bezoek aan de familie Ikeda op het programma, waarbij we ons ook aan het kijken der kersenbloesems zullen wagen! Ik zal daar binnenkort verslag van doen, alsmede een hoop foto's maken van de hanami. Voor nu heb ik alvast een paar foto's van de dorm en omgeving op Flickr gezet, welke bereikt kunnen worden door de afbeelding van Tom en mij in de rechterbalk te drukken.

2 opmerkingen:

  1. En jij maar lekker katsudon eten terwijl ik aan de spaghetti zit, ik ben jaloers! Zal ik anders wat yoghurt voor je opsturen? ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Haha, nou een Nederlandse pan spaghetti met veel ui zou ik ook wel lusten, mijn spijsvertering maakt zware tijden door in dit vezelarme land. De yoghurt schijnt nog enige tijd uit de handel te zijn, dus stuur maar een pak op. Tegen de tijd dat het aankomt is het bedorven, dus dan komt het wel goed met de stoelgang \(^_^)/

    BeantwoordenVerwijderen