Leven in de stad zonder midden

De lezer in Nederland vraagt zich wellicht af waarom er tot nu toe geen nieuwe post op onze blog verscheen. Welnu, het was niet zozeer uit treurnis om het Nederlands elftal, maar omdat we het hier gezond druk hebben. Uiteraard stonden zaten we we hier om 3:30u in de morgen voor de buis, maar helaas draaide de wedstrijd uit op een onnodig debacle vol gemiste kansen, lomp spel en gele kaarten. Na een kort ogenblik van treurnis, zakte de wk-koorts weer net zo hard als zij was opgekomen, en was het tijd voor onze eerste lesdag aan de Naganuma school.

Klokke 7:30 begaven we ons naar het station van Ekoda. Het treinabonnement dat maandag in zou gaan bleek het ook daadwerkelijk te doen, en de reis verliep op volgens Japanese Railways standaarden: geheel vlekkeloos. Op de Japanse stations hanteert men namelijk al jaren de poortjes, die tegenwoordig ook op steeds meer stations in Nederland opduiken. In tegenstelling tot de poortjes in Nederland, staan de poortjes in Japan altijd open. Door de enorme sociale controle in dit land haalt namelijk bijna niemand het in zijn hoofd om zonder te betalen door de poortjes te glippen. Doet iemand dit wel, dan klappen er wel deurtjes dicht, die echter met hun geringe hoogte puur voor de symboliek lijken te zijn aangebracht.

Eenmaal gearriveerd op de Naganuma school, dirigeerde een allervriendelijkst deuntje ons naar de klaslokalen. Het geluid had meer weg van het belletje dat de pauze in een schouwburg aantoont, maar het betrof hier toch echt het begin van de les. Onze groep had de eer om les te krijgen van mevrouw Nishiyama, die er zichtbaar zin in had en met een stevig tempo een voorstelronde startte. De eerste tekst was een betoog over de voor- en nadelen van zelfstandig leren in het onderwijs. Aangezien de aanwezige studenten ieder op behoorlijk verschillende niveaus zitten, vlotte het doornemen qua snelheid niet echt, maar Nishimura sensei bleef geduldig. Met name het bespreken van verschillende vaste uitdrukkingen bleek uitermate nuttig, aangezien mijn gesproken Japans het afgelopen jaar toch een behoorlijke deuk heeft opgelopen. Na drie dagen deze tekst te hebben besproken en bijbehorende kanji te hebben geleerd begint verloren gewaande kennis gelukkig al weer terug te komen.

Hoewel we dit keer vooraleerst in Japan zijn om de taal goed onder de knie te krijgen, werden de vrije middagen de afgelopen dagen ook benut om te dwalen door de stad zonder midden. Want ofschoon Tokyo in veel reisgidsen als één stad beschouwd wordt, is er geen sprake van een stad met één centrum. De 24 districten waar Tokyo uit bestaat kennen allemaal hun eigen centrum, en ook binnen deze districten zijn weer zelfstandige steden ontstaan. De verschillende centra kennen ieder hun eigen specialiteit, en wij besloten electronica-district Akihabara weer met een bezoek te vereren. Net als vorig jaar schreeuwden Japanse verkopers om het hards om hun laptops, de één nog goedkoper dan de andere, te verkopen. Ook bleken de vage stalletjes waar ieder denkbaar computer onderdeel te koop was nog steeds te bestaan. De dag daarop was de middag gereserveerd voor het zoeken naar de Hard-Off, een tweedehands cd/dvd/games/boekwinkel. Waar menig Nederlander bij het woord tweedehands aan beschadigde artikelen denkt die met koninginnedag op een kleedje in het park worden verkocht, verzorgt de gemiddelde Japanner zijn tweedehands artikelen een stuk beter. De nieuwste cd's liggen hier nagenoeg onbeduimeld in de tweedehandswinkel, en dat vaak voor een fractie van de prijs.
Vandaag tenslotte, vereerden we op onze weg terug naar Ekoda het district Takadanobaba met een bezoek. Nu staat deze plek bekend om de vele tweedehandswinkeltjes en als studentenwijk, maar wij bezochten de wijk meer vanwege de in Nederlandse oren erg komisch klinkende naam.

Hoewel we op dit moment pas een week weer in Tokyo zijn, voelt het alsof we weer verder zijn gegaan waar het avontuur de vorige keer ophield. Het snelle en tegelijkertijd zo relaxte tempo van leven, de Japanse mensen en de Japanse vindingrijkheid krijgen ons wederom in hun greep. De komende keer hopen we te schrijven over een bezoek aan de Izakaya en verdere belevenissen in het Tokyose openbare leven.