Zoals Tom beschreef, konden we ons door de drukke dag van gisteren opmaken voor een behoorlijke eerst nacht in Tokyo. Waar vorig jaar het slapen op een futon in de Japanse kamer van de Ikeda's zeker een authentieke belevenis was, sliepen we dit keer in heus bed. De nacht was ietwat zweterig (Tom en ik hadden de airco op warm gedraaid door een interpretatiefout), we sliepen nochtans als het spreekwoordelijke blok. Dit was ook nodig, want er diende vandaag een volledig Japanstalige uitleg op de Naganuma taalschool te worden gevolgd. Hierbij een verslag van de belevenissen op school en het opnieuw genieten van de Tokyose treinen.7:45 in de ochtend besloten we als ontbijt een sandwich te gaan halen bij de Konbini. Na een blik uit het raam om me te ervan te vergewissen dat we daadwerkelijk in Tokyo waren, togen we op weg. Onderweg sloegen ons de warme kookluchten in het gezicht, maar we besloten om het voorlopig even bij een koude sandwich met ei te houden. Na het ontbijt wijdde ik me aan het verder inrichten van mijn kamer, het doornemen van de berg plattegronden van Tokyo die we gisteren hadden ontvangen en een poging tot het leren van karakters.
Er was afgesproken om 11 uur aan de poort van het Mansion te staan, en precies op tijd stond een schare dolenthousiaste Japanologen op onze leidster te wachten. Deze mevrouw, wier naam ik helaas door onduidelijke redenen nog niet vernomen heb, was één van de twee die ons gisteren opving en toonde zich een goede gids.
Allereerst dirigeerde onze gids de groep naar het station van Ekoda. Daar aangekomen legde ze minitieus uit hoe een kaartje het best gekocht kon worden, en al gauw volgden 32 normaliter niet al te controleerbare Japanologen haar de trein in. Zonder veel oponthoud werd de groep via Ikebukuro naar Shibuya geloodst, alwaar de campus van taalschool Naganuma zich bevindt. Alvorens we daar echter terecht konden, bood onze gids een lunch aan in een nabijgelegen restaurantje. Dit ietwat verlopen etablissement bleek een heel behoorlijk 1000 yen menu aan te bieden, en nog geen tien minuten later prijkten een worst en een hamburger gemoedelijk naast een hoopje perfect in vorm geknede rijst. Waar de Engelsman zich vertwijfeld af zou vragen waar de aardappels toch gebleven waren, prees ik me gelukkig met deze verlichting van de schotel. Ook vrolijkte mijn humeur nog eens verder op na een snedige opmerking van Tom, die erop wees dat het wc-licht nogal onregelmatig aan en uitging. Hoewel het voor de hand ligt om te denken dat het hier om experimentele lichttherapie ging, is het toch waarschijnlijker dat licht en een aantal energievretende apparaten op dezelfde groep waren aangesloten.
Na de geneugten van de lunch was het tijd voor serieuzere zaken en verwelkomde Kawase-san ons in de Naganuma taalschool. Deze studiecoördinator toonde zich zeer gevat, en wist ons al snel gerust te stellen dat we hier niet waren voor een ondoenlijk eind tentamen, maar om op eigen niveau Japans te leren. Na het voorstellen van alle docentes, vulde Suzuki-san het verhaal van zijn ondergeschikte aan. Ook Suzuki-san kreeg de zaal aan het lachen, door te refereren aan zijn favoriete speler in het Nederlands elftal. Hij toonde zich namelijk een groot fan van Arjen Robben, volgens eigen zeggen omdat deze net als hijzelf zo kaal als een biljartbal is! Na deze opmerking kwamen de inleidende beschietingen ten einde, en moest er gezwoegd worden op een plaatsings-toets. In mijn geval bleek deze behoorlijk pittig, omdat er een aantal karakters inzat dat ik nog niet kende en omdat veel grammatica diep was weggezakt in het afgelopen half jaar. Gelukkig ging het bijbehorende gesprekje met mevrouw Wakasugi beter. Na afronding van de toets, verzocht men ons een mindmap in te vullen met je interesses en hobby's. Na een kort afsluitend woord en het onafscheidelijke 'o tsukare sama deshita' (jullie hebben hard gewerkt) was de middag vrij om te gaan waar we wilden.
Ikebukuro werd bezocht om voor Toms verjaardag het befaamde 'Taiko no Tatsujin' (Taiko kampioen), een spel waarbij je op de maat van populaire muziek op een virtuele taiko moet slaan, te kopen. Bij het afrekenen wees de (ogenschijnlijk zo formele) verkoper lachend op mijn t-shirt, en merkte op dat het een 'nice shirt' was. Het betrof hier het Tanuki shirt met Mascotte Nukki, dus ontwerpster Roxy kan vereerd zijn dat haar shirt als Japan-waardig wordt aangemerkt! De terugreis naar Ekoda verliep wederom rimpelloos, omdat de Japanse treinen nog steeds verbazingwekkend op tijd bleken te rijden. Al maakten we 's ochtends onze eerste minuut(!) vertraging mee, we bevelen de Nederlandse Spoorwegen van harte aan om snel met Japan Railways te gaan praten. In Ekoda verorberden we samen met Bas een smakelijk maal van rijst, miso, vlees en groente en keerden we terug naar de Mansion. Ik joeg nog even flink Tom de stuipen op het lijf door mijn toegangskaart in mijn kamer te laten liggen. Gelukkig was de nachtportier zo vriendelijk om de deur gratis voor me te ontsluiten.
Morgen staat een bezoek op het programma aan de familie Ikeda, waar we vorig jaar de zomer doorbrachten. We kunnen niet wachten om onze Japanse familie na slechts een jaar alweer te zien! Morgen een verslag van Tom over de avonturen die we gaan beleven in Higashimatsuyama.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten