Wat moet het heerlijk zijn permanent in Japan te leven. Al die kleine doch oh-zo-slimme vindingen waar ik laatst al over schreef zijn dan niet langer bijzonder, maar alledaags. Hieronder weer enkele dingen die ongelooflijk voor de hand liggen maar waar weer een Japanner aan te pas moest komen om het idee in de praktijk te brengen.Boodschappen doen is in Japan niet alleen een feest voor de klant vanwege de vele welkomst-, bedankt- en afscheidskreten die je tegemoet schallen zo gauw je één voet binnen of buiten zet, maar ook een feest voor het afrekenend personeel. Wanneer de klant bij een bedrag van -pak ‘m beet- 750 yen betaalt met 1000 yen ziet een scannertje in de kassa dat het een 1000 yen biljet betreft. Vervolgens spuwt de kassa in een bakje met een breedte van vier vingers het wisselgeld uit, dat de caissière met een greep kan pakken en aan de klant kan geven. Voor biljetten hetzelfde idee. Zichtbaar in haar nopjes door mijn verbaasde uitdrukking telde de caissière het geld nogmaals voor me na –alsof zo’n computer ooit een fout heeft gemaakt of zal gaan maken- waarbij ze de biljetten door haar vingers liet schieten als ware ze iemand aan de uitbetaalbalie om de hoek bij een pachinko-hal.
Enigszins verbluft en geërgerd door de –zo bleek nu- onnodige pijnen en moeite die ik had moeten doorstaan in mijn eigen eerste weken achter de kassa bij de supermarkt thuis, kwam ik aan bij mijn kamer, waar op dat moment drie elektriciens en twee televisiemonteurs bezig waren alle kamers op mijn gang van nieuwe televisies te voorzien. Lang leve Japan en het creëren van werkgelegenheid. Lang leve Japan en de snelheid en efficiency van handelen ook. In het studentencomplex in Leiden duren dit soort onderhoudsfeestelijkheden niet alleen langer, men komt niet op de afgesproken tijden en je krijgt bij het volgen van de verrichtingen altijd het idee dat er geluk aan te pas moet komen voor het welslagen van de onderneming.
Toen ik vijf minuten binnen was werd er aangeklopt en beleefd aangekondigd wat de mannen kwamen doen. Binnen 20 seconden was de oude beeldbuis weg en het licht ging uit. Ëén van hen trok zijn boormachine, richtte hem op de wandcontactdoos en schakelde het ingebouwde spotlichtje vlak onder de boorkop aan! Whiiiieeeeeeew. Klaar! Vanwege mijn in de afgelopen tijd beperkt gebleven bezoeken aan bouwmarkten, weet ik niet of zulks prachtigs - een boormachine met hulpverlichting - ook in Nederland verkrijgbaar is, maar zeker is wel dat ik elke vierkante meter van de muur van haakjes voor schilderijen zou gaan voorzien. In het pikkedonker, uiteraard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten