Lost in translation?

Lost In Translation? Niet met Tomoko Ikeda als hoofd van het - doordeweeks driekoppig, in de weekenden vierkoppig - vertaalteam. In de wetenschap dat er fouten mogen worden gemaakt en als het echt zoeken wordt Engels is toegestaan, rollen er zonder veel handen en voetenwerk, redelijk ingewikkelde zinsconstructies heen en weer. En dat is een hele opluchting!

Wat na ruim 2 dagen in Japan, vooral opvalt is het perfectionisme dat bijna alles uitstraalt. Zo hebben wij ook vandaag van een (overigens overheerlijke) lunch kunnen genieten in de kantine van Tokyo Denki Daigaku (de technische universiteit) in Hatoyama. Fujita-san, de vriendelijke bovenbuurman van ons gastgezin, pleegt zo nu en dan aldaar de middagmaaltijd te gebruiken aangezien deze goedkoop is en men bovendien veel waar voor minder geld krijgt.

Het kan altijd efficiënter : Na eerst de logistiek van Mc Donald's goed te hebben bestudeerd werden uiteraard en als vanzelfsprekend de volgende significante verbeteringen aangebracht in deze kantine. Om de toonbankdrukte veroorzaakt door klanten die niet kunnen kiezen - of tot in den treure zelf menu’s mogen samenstellen - te vermijden, bevindt de eetzaal zich op de eerste verdieping en staat op de begane grond een vitrine waarin de maaltijden (1 op 1 schaalmodellen van plastic) staan uitgestald zodat de klant daar al kan bepalen wat hij neemt.
Vervolgens gooit deze het gewenste bedrag in yen in een automaat die een kaartje uitprint met daarop de naam van het gerecht. Daarna begeeft de klant zich richting toonbank, waar dit kaartje wordt ingeleverd en zowel kok als klant precies weten wat er gemaakt en gegeten gaat worden.

En ten slotte kan er naar lieve lust gratis groene thee en water getapt worden. De universitaire eetzaal zat dan ook terecht vol met dagjesmensen.
Zulk perfectionisme vind je ook terug in huis. De deur van de traditioneel Japanse tatami-kamer bestaat uit twee schuivende panelen die precies in een uitsparing in de muur verdwijnen. Het is ook de bedoeling dat dit gebeurt: steken ze slechts een centimeter uit, dan worden ze subtiel iets dieper geschoven. Het oog voor detail is opmerkelijk.

Japan is op het moment bijzonder vochtig en warm, mede doordat het ’s nachts niet afkoelt. Er hangt een warme wolk in de straten waartegen je bijna kan leunen bij het openen van de voordeur. Dat weerhoudt ons er echter niet van op pad te gaan.
Dus stonden we maandag voor de zekerheid vijf minuten eerder dan gepland om 12.15u scherp voor het huis van de Ikeda’s op de moeder van Aoi te wachten. We hadden geen minuut later moeten komen want om 12.15u reed de zeer vierkante auto voor.
Na een kort ritje door typisch Japanse straten kwamen we bij Touyou Daigaku (Oost-West universiteit) aan. Na samen met Aoi-chan de campus verkend te hebben genoten we van een overheerlijke lunch in de universiteitskantine, waar zich hetzelfde ritueel als vandaag voltrok.
Daarna maakten we kennis met de ietwat zenuwachtige vriendengroep van Aoi. Toen bleek dat ze het voor hen zo moeilijke Engels niet hoefden in te zetten werd het erg gezellig!

De avond stond (althans voor mij) in het teken van wennen aan het idee dat rauwe vis niet alleen gezond maar ook lekker is en het nuttigen ervan. Aldus gleden de stukken tonijn, sint jacobs-schelp en zalm samen met een flinke slok soya-saus naar binnen. En het viel hartstikke mee (werkelijk waar!)

Vanavond krijgen we de kans een typisch Japans feest mee te maken aangezien het Tanabata-feest, waarbij Japanners de ontmoeting van de zon en de maan vieren, elk jaar op 7 juli plaatsvindt, en dit jaar mijn verjaardag daar mee samen valt. Zoals Pim net opmerkte na Tomoko aan de telefoon te hebben horen spreken met de buren: ‘De hele flat is volgens mij cake aan het bakken.'

Tot morgen!