Tokyo: Lust ende vermaeck

Een van de zaken waarin Japanners een vrij verschillend standpunt innemen ten opzichte van de Hollanders, is het beleven van de vrije tijd. Waar Nederlanders een vrije dag vaak zien als een kans om rustig aan te doen in de huiselijke sfeer, trekt de Japanner er vrijwel zonder uitzondering op uit om het vertier elders te zoeken. Natuurlijk kennen we in Nederland ook het dagje uit naar plaatsen als Artis en de Efteling, maar de geestdrift waarmee Japanners dit doen is ongeëvenaard.

Zo stonden wij afgelopen zondag omstreeks zeven uur in de ochtend op om ons naar Tokyo te begeven. Hoewel Eri het druk had met vrijwilligerswerk, hadden de andere drie de tijd gevonden om ons te begeleiden naar de wijken Asakusa en Odaiba. In Asakusa bezochten we allereerst de Senso-Ji, een beroemde Boeddhistische tempel die na de oorlog minitieus was herbouwd. Met name de rode lantaarn in de Kaminari Mon(donderpoort) deed ons denken aan lang vervlogen tijden. Na een tijdje de tempelgebouwen en pagodes te hebben aanschouwd, ging onze aandacht over naar de enorme mensenmassa die zich door de toegangspoort van de tempel stroomde. We zagen hoe de meeste Japanners hun schaarse vrije tijd benutten door iedere bezienswaardigheid minstens vijf keer te fotograferen en de handelingen die men verricht alvorens de tempel te betreden in een hoog tempo uit te voeren. Als kers op de appelmoes had men de toegangsweg naar de Senso-Ji voorzien van een rij stalletjes waar de meest uiteenlopende waren werden verkocht. Deze veelal stevig geprijsde etenswaren, amuletten en minder voor de hand liggende objecten als merkkleding werden waarschijnlijk aangeboden vanuit de gedachte dat het tijd spaart om winkelen en tempelbezoek te combineren. Tomoko deelde gelukkig onze mening dat we beter niets konden kopen in de buurt van de tempel en troonde ons mee naar de Konbini (24-uurs supermarkt) even verderop om sandwiches en koele dranken te kopen.

Na het middagmaal in de auto gebruikt te hebben - op straat eten is veelal verboden in Japan - begaven we ons naar Odaiba, een kunstmatig aangelegd eiland in de baai van Tokyo. Het was oorspronkelijk aangelegd als verdedigingswal tegen buitenlandse schepen die Japan zouden kunnen binnenvallen, maar tegenwoordig doet het dienst als een recreatie- annex winkelgebied. Ook is er op het eiland veel interessante architectuur verrezen, waarvan het hoofdkantoor van Fuji TV het meest in het oog springt. Dit staketsel van glas en metaal lijkt nog het meest op een rubiks cube waarvan sommige rijen blokjes zijn weggelaten. Het bleek mogelijk te zijn om de tv studio's in het gebouw te bezoeken, maar eerst moesten we een vijftien meter hoog standbeeld van Gundam Wing aanschouwen. Japan is beroemd om de vele tekenfilmseries die er geproduceerd worden en de serie Gundam is onderdeel van het collectieve geheugen van veel Japanners. In het kort draait het verhaal om reusachtige robots die elkaar telkens te lijf gaan. Één van deze robots was nu verrezen op Odaiba en drommen Japanners verzamelden zich aldaar om zich nog eenmaal tegoed te doen aan hun jeugdherinneringen. In een ontzagwekkende, maar Japans ordelijke rij schuifelde men langzaam naar de voet van het beeld, zodat wij eieren voor ons geld kozen en van een afstandje een foto namen. Hierna stond voornoemd gebouw van Fuji TV op het programma.

Medewerkers van Fuji TV in keurig oceaanblauw uniform verwelkomden ons en nodigden ons uit om de studio's te verkennen. Maar de Japanners zouden de Japanners niet zijn als ze niet een trucje hadden bedacht om de bezoekers via een vaste route door het gebouw te loodsen. Bij de ingang werd een stempelboekje uitgedeeld met daarop de mascotte van Fuji-TV, een hondje dat sterk op Snoopy leek maar het door zijn blauwe kleur natuurlijk niet was. Aan de binnenzijde van het boekje was een wit vlak opengelaten waarop je met een aantal stempels het gezicht van het hondje in delen kon stempelen. De automaat met de mond van het beest stond op de begane grond, het gezicht bovenin en de ogen weer ergens anders. Op deze manier moest je het parcours wel aflopen en kon je er niet met een 'ik geloof het wel' mentaliteit mee ophouden.

Na Odaiba te hebben verlaten zouden we genieten van het maal bij de vader van Tomoko in de vorige post en een vliegensvlug potje Pachinko spelen. Meer informatie over wat dit gokspel precies inhoudt en hoe wij daarnaast onze eerste karaoke beleefden volgt morgen. In de tussentijd hebben we alvast de tot nu toe genomen foto's beschikbaar gemaakt.