Wonderlijk tijdverdrijf

Zoals beloofd volgt hier een korte beschouwing over een populair tijdverdrijf alhier: Pachinko. Nadat we gisteren met Kazuo Yoshino (de vader van Tomoko) heerlijk in het buurtrestaurant hadden gegrild, herinnerde de oude baas zich dat we het spel Pachinko tijdens de maaltijd hadden genoemd. Met een lichte twinkeling in hun ogen keken Kazuo en Takuo elkaar aan en terstond werd besloten ons naar de dichtsbijzijnde Pachinko hal mee te nemen.

Nu hadden Tom en ik in een reisgids wel het een en ander over dit gokspel gelezen, maar na de hal te zijn binnengegaan was onze verbazing desalniettemin zeer groot. Slechte kermismuziek werd op een volume gedraaid dat minstens drie keer zo hoog stond dan de legale norm in Nederland en van alle kanten flitsten ons schreeuwerige afbeeldingen tegemoet. De aanwezige spelers waren vrijwel zonder enige uitzondering man en van middelbare leeftijd. Een dikke rookwolk drong onze neusgaten binnen, aangezien men in Japan geen rookverbod in de horeca voert en de stress van het spel toch weggerookt moet worden. Na een geschikte Pachinko automaat te hebben uitgekozen voerde Takuo een 1000 yen biljet in en prompt vielen een kleine honderd metalen kogeltjes in een bakje onder de automaat. De kast die we voor onze neus hadden leek nog het meest op een verticale flipperkast. Het was de bedoeling dat de kogeltjes via een rits metalen pinnetjes in een gaatje onderin de kast geleid werden. Zodra het spel begon werden de kogeltjes afgeschoten in de kast en moest met een knop de juiste snelheid regelen, zodat de kogeltjes tegen het juiste pinnetje zouden komen. Aangezien de harde muziek het aanhoren van uitleg ernstig belemmerde, speelden Tom en ik het klaar om ieder in een paar minuten het spelletje te verliezen. Ietwat teleurgesteld verlieten we de hal, maar nadat Takuo vertelde dat hij in zijn highschool-tijd ook veel geld aan het spelletje had verloren waren we weer gerustgesteld.

Waar de kogeltjes eigenlijk voor dienden lazen we later in een reisgids. Als je goed speelt worden er na iedere speelbeurt steeds meer kogeltjes uitgekeerd door het apparaat. Zodra de speler vindt dat hij genoeg kogeltjes heeft kan hij ze inwisselen bij een loket voor sigaretten en knuffels. Gokken is bij wet verboden, maar het ontvangen van cadeau's levert geen probleem op. Zodra een speler de hal verlaat kan hij zijn materiële prijzen inwisselen bij een ander loket om de hoek, voor cash. Men redeneert in dit geval dat je de giften van de Pachinko hal weer aan hen terug verkoopt, en op deze wijze is er gewoon sprake van een legale transactie.

Omdat we vandaag een rustdag hebben gehouden (waarop we weliswaar Nederlandse spaghetti voor de Ikeda's hebben gekookt), zijn we morgen van plan om met getweeën naar Tokyo te gaan. Gezien de superieure kwaliteit van het OV hier zal dat geen probleem worden en een verslag in beeld en tekst zal zo spoedig mogelijk volgen. Voor nu hopen we dat het restant van de Nederlandse dinsdag jullie nog veel goeds biedt en wensen we iedereen alvast een goede nacht toe!